Высакародная арыстакратычная асоба ў праграме “Полацкі сшытак” ці мілая і непасрэдная дзяўчына ў нумары “Закаханы стражнік”, сарамлівая студэнтка з танца-спектакля “Местачковы вальс” ці пляткарка ў аднайменнай пастаноўцы — неверагодную разнастайнасць вобразаў дэманструе наша гераіня на сцэне.
Таленты артысткі, між тым, не вычэрпваюцца акцёрскім і танцавальным майстэрствам. З 2012-га Алена Багданава кіруе дзіцячай студыяй пры ансамблі, выхаванцы якой з бляскам праяўляюць сябе на прэстыжных міжнародных конкурсах і фестывалях народнай культуры.
— Алена, як вы прыйшлі ў прафесію?
— Пасля Барысаўскай дзіцячай харэаграфічнай школы мастацтваў вучылася ў Мінскім дзяржаўным каледжы мастацтваў. Так хацелася па размеркаванні патрапіць у праслаўленыя “Харошкі”! Вельмі падабаўся самабытны стыль калектыву, яго ўнікальны рэпертуар і педагагічныя падыходы. Усёй душой імкнулася туды, але тагачасная кіраўніца, народная артыстка Беларусі Валянціна Іванаўна Гаявая, не змагла прыняць мяне праз адсутнасць вольных месцаў.
— І дзе пачаўся ваш кар’ерны шлях?
— У Дзяржаўным ансамблі танца, якому прысвяціла пяць гадоў. Гэтае выдатнае месца многаму мяне навучыла. Бязмерна ўдзячная за такі цудоўны прафесійны старт! “Харошкі”, між тым, заўсёды заставаліся ў маіх думках. І вось нашы дарогі перасекліся: у 2008-м вырашыла зноў паспрабаваць шчасця і прайсці прагляд.
— Як адаптаваліся на новым месцы?
— Рэпертуар моцна адрозніваўся ад таго, што я выконвала раней. Трэба было хутка засвоіць шмат новага. А ў калектыў улілася лёгка: артысты вельмі падтрымлівалі.
— Раскажыце, калі ласка, як сталі кіраваць школай-студыяй.
— Аддзяленне працуе з 1987 года, але быў перыяд, калі набор не ажыццяўляўся. Кіраўніцтва ансамбля ўсімі сіламі імкнулася адрадзіць яго дзейнасць, каб гадаваць артыстаў-пачаткоўцаў, якія ў перспектыве змогуць вярнуцца да нас. Адказную задачу па аднаўленні даверылі мне.
Педагагічную практыку пачыналі фактычна з нуля. Першы набор быў невялікі — усяго 18 чалавек. Сёння, для параўнання, студыю наведваюць 110 хлопчыкаў і дзяўчынак ва ўзросце ад 6 да 16 гадоў.
Праграма навучання грунтуецца на рэпертуары “Харошак”. У яе аснове — фальклорны здабытак. Добрыя вынікі выхавання ўжо відаць: многія выпускнікі паспяхова паступілі ў каледжы на харэаграфічныя напрамкі. Наша мара — убачыць іх у складзе ансамбля ў якасці прафесійных артыстаў.
— Што забяспечвае росквіт “Харошак” больш за паўстагоддзя? У чым ваша сіла?
— Па-першае, ва ўнікальнай, самабытнай праграме. Наш рэпертуар — сапраўдная скарбніца незлічоных багаццяў айчыннай музыкі! Узяць, да прыкладу, гістарычны балет “Полацкі сшытак”. Яго аснова — нотныя запісы беларускіх свецкіх твораў XVI — XVII стагоддзяў, знойдзеныя ў бібліятэцы Ягелонскага ўніверсітэта ў Кракаве. Гэта не проста харэаграфічны спектакль, а жывое апавяданне пра лёс нашага народа.
Па-другое, ва ўсведамленні, наколькі значную ролю ансамбль адыгрывае ў захаванні беларускай фальклорнай спадчыны. Упэўнена: нароўні з захапленнем архітэктурнымі і музычнымі шэдэўрамі, вялікімі жывапіснымі творамі, мы павінны глыбока разумець жыццё і побыт нашых продкаў, каб не страціць сябе.
Яшчэ адзін “сакрэт” нашай стойкасці — асаблівая сувязь, якая злучае артыстаў, нібы ў вялікай і дружнай сям’і. Нават у творчых баталіях мы знаходзім агульную мову, умацоўваючы нашу повязь. Многія з нас, дарэчы, цэлымі сем’ямі сябруюць па-за працай.
— Нядаўна вам уручылі медаль Францыска Скарыны…
— Падзея неверагодна кранальная і эмацыянальная для мяне! Атрыманне такой узнагароды — гэта не толькі пра прызнанне, але і пра вялікую адказнасць. Трэба падняцца на новую прыступку майстэрства, каб апраўдаць давер і чаканні тых, хто ацаніў мой талент.
— Наколькі важна атрымліваць прызнанне звонку?
— Кожны артыст марыць аб апладысментах, калі выходзіць на сцэну. Вонкавыя атрыбуты поспеху не абыякавыя і мне, але галоўнае — тое, што адчуваю ўнутры. Усе ўзлёты і падзенні, трыумфы і правалы пражываю глыбока ў сэрцы.
— Што вас творча запальвае, цікавіць і натхняе?
— Мае розум і душа цалкам належаць нашай студыі. Я мару аб яе росце, аб тым, каб яна стала месцам, дзе дзеці змогуць знайсці яшчэ больш шляхоў для самарэалізацыі.
— Якімі дасягненнямі адзначаны для вашых выхаванцаў гэты год?
— Распачаўся ён грандыёзным гала-канцэртам у Крамлі. Затым мы вярнуліся ў родную Беларусь, паўдзельнічалі ў некалькіх буйных конкурсах. На пачатку красавіка выступалі на Усерасійскім этапе Гульняў Міжнароднага Піфійскага камітэта. Старэйшая група заваявала адразу два дыпломы лаўрэата I ступені за нумары “Мітусь” і “Таўкачыкі” ў намінацыі “Народны танец”. Мяне ўдастоілі Падзячнага ліста і тытула Члена Міжнароднай Рады па танцы ЮНЕСКА.
Трыумфальная перамога адкрыла для нас дзверы на трэці этап спаборніцтва, што пройдзе ў лістападзе ў Абу-Дабі. Акрамя таго, пасля маскоўскага поспеху нас запрасілі на Творчыя гульні краін БРІКС. Мы былі адзінай студыяй, якая прадстаўляла Беларусь на маштабным мерапрыемстве.
Плануем і далей пашыраць геаграфію выступленняў і праектаў, каб “Харошкі” гучалі ў розных кутках планеты!
— А духоўная місія студыі, напэўна, застанецца нязменнай і праз год, і праз стагоддзе?
— Мы гадуем захавальнікаў і прадаўжальнікаў традыцый беларускага народа, тых, хто прымножыць яго культурны здабытак. І нам нельга сыходзіць з абранага шляху. Для мяне гэта высокі гонар — рабіць усё магчымае, каб ансамбль працягваў жыць, развівацца, натхняць, радаваць гледача і ніколі не здраджваць сваім высокім ідэалам!
Віялета ГРЫНКЕВІЧ. Фота з архіва калектыву
